W dawnych czasach, kiedy nie było samochodów i komunikacji miejskiej, ludzie jeździli konno, osiołkami, wielbłądami lub spacerowali. Ale poruszali się po drogach. A dokąd prowadzi droga, jakoś powinni byli wiedzieć.
Skąd wiedzieć, gdzie iść i ile?
Nasi przodkowie wyszli z sytuacji bardzo prosto - kładli duże kamienie, łamali gałęzie, robili nacięcia w drzewach. To były pierwsze znaki drogowe. W starożytnym Rzymie mieszkańcy poszli jeszcze dalej - postawili kamienne słupy wzdłuż dróg i wyrzeźbili na nich informacje. Odległość uznano po prostu - od konkretnego filaru do Forum Romanum - głównego placu stolicy starożytnego Rzymu.
W epickich czasach w Rosji postęp poszedł jeszcze dalej. Pamiętasz kamień przed bohaterami lub rycerzami na skrzyżowaniu trzech dróg? Wyryto na nim wiele informacji. Ten kamień można uznać za znak drogowy. Ale nie na wszystkich skrzyżowaniach były kamienie (w Rosji jest wiele dróg - nie można zaoszczędzić wystarczającej ilości kamieni). A potem, podobnie jak starożytni Rzymianie, ludzie zaczęli wznosić kamienie milowe wzdłuż głównych dróg. Pierwsza pochodzi z XVI wieku, za panowania cara Fiodora Ioannovicha. Słupy te, wysokie na 4 metry, zostały zainstalowane na drodze z królewskiej posiadłości Kołomienskoje do Moskwy.
Piotr I oczywiście wspierał i rozwijał dobre przedsięwzięcie. System kamieni milowych zaczął stopniowo rozprzestrzeniać się na wszystkie rosyjskie drogi. Następnie zaczęli malować słupy w czarno-białe paski, aby były widoczne zarówno na biało w dzień, jak i na czarno w nocy. Kamienie milowe wskazywały nazwę obszaru i odległość do następnej osady.
Kiedy pojawiły się samochody
To wystarczyło, dopóki nie pojawiły się samochody. Już tutaj niezbędne stały się znaki dla kierowców i pieszych, podające im niezbędne informacje. Na znakach drogowych zebrał się specjalny kongres Międzynarodowej Unii Turystycznej. I postanowiono ujednolicić je na całym świecie. Jak? Czy wszystkie języki narodów świata są inne od czasów Wieży Babel? W 1900 roku ostatecznie wszystkie kraje uzgodniły, że znaki drogowe powinny być przedstawiane za pomocą symboli, a nie liter. Symbole są zrozumiałe zarówno dla obcokrajowców, jak i niepiśmiennych.
Pierwszy nowoczesny znak drogowy oficjalnie i uroczyście pojawił się w 1903 roku w Paryżu. Ale przez długi czas ludzie patrzyli na niego jak na ciekawostkę. Musiało upłynąć kolejne 6 lat, zanim instalacja znaków drogowych stała się systemem. Zaczęto je umieszczać po prawej stronie w kierunku jazdy 250 m przed wyznaczonym obszarem problemowym. Pierwsze cztery to: „Wyboista droga”, „Skrzyżowanie dróg równorzędnych”, „Niebezpieczny zakręt” i „Przejazd kolejowy z szlabanem”. Rosja ostatecznie nabyła znaki drogowe w 1909 roku.
